വേനലില് കൊടിയ ചൂടില്നിന്നു അല്പം നേരം പച്ച്ചപ്പിലെയ്ക്ക് മാറി ിനിന്നു.
ചില്ലകള് ഉ ലച്ച്ചുകൊണ് ടു അപ്പോള് ഒരു വലിയ പക്ഷി തന്റെ കൂട്ടിലേയ്ക്ക് വന്നു
. മരമൊന്നുണര്ന്നു.
.താഴെ നിന്നെടുത്ത സ്നാപ്പില് ഒരു ഭ്രമാത്മകചലനം..
അന്തമറ്റ ആകുലതകളും സന്ദേഹങ്ങളും നിറഞ്ഞ ഈ ഭൂമിയില് എന്റെ സമാന്തരസ്വപ്നജീവിതമാണ് വസന്തലതിക.
ആരോ ഒരാള് എന്നോടു ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകേള്ക്കാന് ഞാനാഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു.
...നീ ഈ ലോകത്ത് ഒറ്റയ്ക്കല്ല.. നാമൊരു മിച്ചാണ്....നീ ഒരു മേഘം..ഞാനൊരു മേഘം..അല്ലയോ മേഘമേ..താഴ്വരകളിലും പര്വതങ്ങളിലുംനമുക്കൊരുമിച്ചു പറ ക്കാം. ...
.വൃക്ഷങ്ങളുടെ ഇടയിലൂടെ യും മുകളില്ക്കൂടിയും സഞ്ചരിയ്ക്കാം..നമുക്ക് മണ്ണില് നിറയാം .മനുഷ്യമനസ്സുകളില് ഉദയം കൊള്ളാം .അജ്ഞാതങ്ങളും വിദൂരങ്ങളും ആയ പ്രദേശങ്ങളിലേയ്ക്ക് നമുക്ക് ചുറ്റിയടിക്കാം.ഏകാന്തതയിലെ ധ്യാനനിരതമായ നിമിഷത്തില് നമുക്ക് പ്രത്യാശാഭരിതരാകാം...
......[ഖലീല് ജിബ്രാന് ]
പേടിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു!
ReplyDeleteനന്നായി...
ReplyDelete